“Martzelina bero, harek emongo leuke eskatu ezkero”, kantatzen zuten Kepak eta Rufinok. Gure webgunera ere uda iritsi da eta hori igarriko duzu, jarri dudan uda giroko mantxeta sorta berriaren bidez. Negutik udara egin dugu salto udaberriaren gainetik, egun hauetako sargoria jasanez. Eguzkipean ibili, ibili eta ibili, Ibilaldia heldu zen eta igandean Euskal Eskola Publikoaren jaia ere izan genuen Bilbon, orain Zorrotzaurre esaten dioten Deustuko erriberan. Ez genuen asfaltoaren bero itzela luzaro aguantatu eta zubiaren bestaldean dagoen Bilbo Itsasadarra Itsas Museoa bisitatzea otu zitzaigun.
Kanpoaldean zeuden gaztelaniazko eskupaperetako bat hartu eta sartu ginen, sarrera zegan zen galdetzera. Harreralekuko neskaren erantzuna erdaraz jaso ostean museoko langileei euskara jakitea eskatzen zieten galdetu nion eta ezetz erantzun zidan. Ez nion galdetu beste hizkuntzarik bazekizkiten, baina lepoa jokatuko nuke ingeles batek arazorik ez lukeela izango azalpenak bere hizkuntzan jasotzeko.
Kaletik jende dexente zebilen arren, museoan bost bat bisitari izango ginen guztira, happy day-ko lau euroko sarrera ordainduta (bestela zazpi ordaindu behar baitira) eta haize egokitua gorabehera. Barruko erakusketari interesgarria iritzi nion, material gutxikoa akaso, baina museo berria izanik normala da. Bilbok horrelako museo bat behar zuen, bere itsas merkataritzaren eta itsasadarraren historia kontatzeko. Ez da sekula izango Londreseko National Maritime Museum-aren neurrikoa, gure nabigazioa ez baita hain garrantzitsua izan, baina antzeko gaiak jorratzen ditu.
Argazkiak egiten ibili ginen, ezker-eskuin, museo osoan. Baina azken unean gure aititaren barkuaren maketa aurkitu nuen eta, hari argazkia ateratzerakoan begirale itxurako neska batek argazkia ez egiteko esan zigun (Cervantesen hizkuntzan, noski). Total, euskararen tratamendua kenduta, nahiko txukuna iruditu zitzaidan museoa.